به گزارش پایگاه خبری«عصر اعتبار» به نقل از فارس، دریکی از روزهای گرم تیرماه 1398 در اداره کمیته امداد شهرستان پاکدشت منتظرشان بودم، پیش از دیدنشان فکر می کردم باید مسن باشند و سوالاتی که می خواستم از آنها بپرسم را در ذهن مرور می کردم اما ورود یک زوج جواk با نوزادی در آغوش به داخل اتاق رشته افکارم را پاره کرد.

قبل از شروع مصاحبه برایم شرط گذاشتند، شرطشان را پذیرفتم و قول دادم که هیچ اسمی از هیچ کدامشان نبرم و اینگونه گفت وگویم را در ابتدا با بانوی جوان شروع کردم.

خودش را 34 ساله و خانه دار معرفی می کند، دو دختر 13 ساله و 9 ماهه دارد و همراه همسرش از 9 سال پیش و از طریق برنامه تلویزیونی جشن رمضان با کمیته امداد آشنا شده اند و تصمیم می گیرند به خانواده های نیازمند کمک کنند.

این بانوی خیر و نوع دوست به شرایط مالیشان اشاره می کند و می گوید: شرایط مالی آنچنانی نداریم اما با همسرم تصمیم گرفتیم هراندازه ای درآمد داشته باشیم مقداری را برای تهیه مواد غذایی نیازمندان کنار بگذاریم که در سال های نخست ماهیانه 300 هزار تومان و در حال حاضر 450 هزار تومان برای این امر هزینه می کنیم، با همسرم مواد غذایی را تهیه، بدون واسطه به خانواده های نیازمندی که از طرف کمیته امداد به ما معرفی می شوند و هماهنگی های لازم با آنها انجام شده اهدا می کنیم.

او ادامه می دهد: اولویت با خانواده های است که بیش از یک فرزند داشته باشند وبراساس درآمد همسرم این مواد عذایی تهیه می شود که ممکن است ماهیانه یک تا سه خانواده از این مواد غذایی که شامل برنج، روغن، مرغ، لپه، پنیر و مواد شوینده است، بهره مند شوند.

بانوی نیکوکار پاکدشتی با بیان اینکه مواد غذایی به خانواده های غیر از خانواده فرزندان معنویشان اهدا می شود ، اضافه می کند: 9 سال است حامی یکی از پسران طرح محسنین هستیم و ماهیانه به صورت مستقیم مبلغی به حسابش واریز می کنیم  اما یک ماه پیش  که برای تحویل مواد غذایی به منزلی رفتیم متوجه شدیم یک دختر و پسر بدون پدر و مادر با شرایط  نامناسبی در آنجا زندگی  می کنند که همسرم با دیدن شرایطشان خواهان حمایت از دختر شد  و در حال حاضر حامی یک پسر 14 ساله و یک دختر 18 ساله هستیم.

او که همچنان با روی باز و با حوصله پاسخگوی سوالاتم است، از احساسش می گوید: از اینکه با وجود داشتن دو دختر بسیار احساساتی است و بخاطر کنترل احساساتش تمایلی ندارد با فرزندان معنویش دیدار داشته باشد چرا که معتقد است بین آنها وابستگی عاطفی پیش می آید، اما آمادگی این را دارند تا هر زمانی که شرایط اجازه بدهد از دو فرزندشان حتی با قبولی در دانشگاه حمایت کنند.

به کمیته امداد اعتماد داریم اما می خواهیم بدون واسطه کمک کنیم

گفت‌و گو را با پدر خانواده ادامه می دهیم، 35 ساله و شغل آزاد دارد، تمایل چندانی به گفتگوی طولانی ندارد، سوالاتم را کوتاه و مختصر پاسخ می دهد، بین صحبت هایش مدام یادآوری می کند اسمی از آنها ذکر نشود زیرا این کارعهدی است بین خود و خدایش و تمایلی به فاش شدن این عهد حتی بین فامیل، دوستان و آشنایانش ندارد.

از او درباره درآمدش می پرسم، می گوید: درآمدم ثابت نیست اما به طور میانگین هر ماه بین سه الی سه میلیون و 500 هزار تومان درآمد دارم که بخشی از آن را برای کمک به خانواده های نیازمند تحت حمایت کمیته امداد پاکدشت اختصاص می دهم.

خیر جوان و نیکوکار پاکدشتی درباره اعتماد به کمیته امداد تاکید می کند: معرفی خانواده های نیازمند و هماهنگی ها را کمیته امداد انجام می دهد اما نیت ما برای کمک این بوده که خودمان بدون واسطه و به طور مستقیم کمک کنیم که این کار با همکاری کمیته امداد انجام می شود.

او با اشاره به اینکه هدفش معامله با خدا و انتظار داشتن از او نبوده، اضافه می کند: هدف فقط کمک کردن و آن احساس لذت بخش و آرامش بی پایانی است که نصبیمان می شود و انتظار تاثیر آن در زندگی را نداریم هرچند تاثیرات غیر قابل انکار هستند و همیشه شاهد آن هستیم.

هنوزهم جمله  آخرش را به یاد دارم که گفت: بدون اینکه فامیل، دوستان و آشنایان بدانند که ما حامی هستیم و به نیازمندان کمک می کنیم تمام تلاشمان را به کار می گیریم تا آنها را تشویق به این کار کنیم که در حال حاضر یکی از برادرانم بدون اینکه کسی متوجه شود به نیازمندان کمک می کند.