به گزارش پایگاه خبری «عصراعتبار» به نقل از ایسنا، نسبت وابستگی سالمندی، معیار ساده‌ای است که نشان می‌دهد به ازای هر 100 بزرگسال در سن کار (15 تا 64 سال)، چند نفر 65 سال به بالا وجود دارد. به عبارت دیگر، این نسبت، تعادل میان کسانی که معمولا بازنشسته هستند و کسانی که هنوز در نیروی کار هستند را نشان می‌دهد.

نسبت بالاتر به این معنی است که یک کشور به طور متناسب سالمندان بیشتری نسبت به نیروی کار دارد. با گذشت زمان، این تغییر می‌تواند بر امور مالی عمومی فشار وارد کند، هزینه‌های مصرف‌کننده را تغییر دهد و در تمام بخش‌ها از تقاضای مسکن گرفته تا رفتار سرمایه‌گذاری، تاثیر بگذارد.

رتبه کشورها در سالمندی

سایت ویژوال کپیتایست، کشورهای با جمعیت بیش از پنج میلیون نفر را بر اساس نسبت وابستگی سنی رتبه‌بندی کرده است. در صدر این فهرست، ژاپن با بیش از نیمی از سالمندان در مقایسه با بزرگسالان در سن کار (50.7 درصد)، به عنوان پیرترین جامعه جهان قرار دارد.

بخش بزرگی از جنوب و غرب اروپا نیز با فاصله کمی از ژاپن قرار دارد. کشورهایی مانند پرتغال (39.1 درصد)، فنلاند (38.9 درصد)، ایتالیا (38.8 درصد) و یونان (38.1 درصد)، همگی نسبت‌هایی بالاتر از 38 درصد دارند که نشان دهنده دهه‌ها نرخ پایین زاد و ولد و افزایش امید به زندگی است.

-

در مقابل، کشورهایی که در انتهای این فهرست قرار دارند مانند کوبا (24.3 درصد)، بلاروس (26.8 درصد) و استرالیا (27.5 درصد)، هنوز جمعیت نسبتا جوانی دارند. آمریکا با 27.7 درصد در نزدیکی انتهای فهرست قرار دارد. با این حال، روند پیری با ورود نسل‌های بزرگ به دوران بازنشستگی و پایین ماندن نرخ زاد و ولد، شتاب می‌گیرد.

خانوارهای مسن‌تر تمایل دارند حفظ سرمایه را بر رشد سرمایه اولویت دهند و سرمایه خود را به جای سهام یا استارتاپ‌های پرریسک، به سمت اوراق قرضه، سهام با سود سهام و صندوق‌های درآمد املاک و مستغلات تغییر دهند. این حرکت گسترده به سمت دارایی‌های امن‌تر و درآمدزا می‌تواند تقاضای کلی بازار را برای ریسک کاهش داده و سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر و نوآوری را تضعیف کند.